martes, 6 de septiembre de 2011

Septiembre Again.

Está claro que lo surrealista nos acompaña  quesito. Si, ahora me encanta saberlo, quesito, quesito, quesito. Brindando con varias botellas de sidra hablábamos de él, de mi ; de ella y de él.  De magnetismos, recuerdos y  de la vida , y acabó llenándose de colillas el cenicero. Nos acompañaron unas buenas bandas sonoras, eso si.

Arreglamos el mundo por unos segundos, como siempre, sin perder las buenas costumbres compostelanas. En ferrol también hay ambiente, o nos persigue, que también puede ser. 

Da igual el tiempo que pase. Los años dan igual. Ayer estaba brindando y acordándome de ti. A tu salud. 


Quesito está feliz. Yo también. Fue una noche genial. 

Me reservo para un par de botellitas de sidra, algún día brindaremos, sin motivo, seguro.



Siempre cerquita.





lunes, 25 de julio de 2011

Soño dun soño.

Tiñamos una gran libro entre as nosas mans. Esas mans coas que palpabamos as súas vellas e duras tapas, e sentíamos a súa historia e a súa maxia. Un doce cheiro a coiro curtido, a mar, humidade e bosque inundaban o ambiente. Cada páxina daquel tesouro escondía unha ventá secreta. Desexamos formar parte dos seus trazos. Todo foi posible, sólo tivemos que imaxinalo. Seguimos un longo sendeiro, un bosque frondoso esperábanos ao final do camiño.

O murmullo dun río texía música co silencio. Había un vello columpio colgando dunha árbore. As súas follas asemellaban tinguidas por gotas de cristal. Notábase a brisa. Notábamola nos hombros. Subimos ao columpio e deixámonos levar, o vento mecíanos . As gaivotas cantaban dende lonxe. Cerramos os ollos.

Ao solpor, cambiou a melodía, foise quemando o sol. Cantaron os mouchos e sairon as meigas a enfeitizarnos. Seguimos o sendeiro. Choveu miudiño. Notamos a terra baixo os nosos pés. Sentimos a vida, o musgo e o norte. Vimos un baile, soaba a música ao compás dunha danza de adentro, dunha foliada, dunha lembranza, dun agarimo.

O Luar iluminaba o bosque, permitiunos velo todo.  A lúa tamén foi mecida polo vento. Estivemos sentados no seu berce. Colbábannos os pés e mollábamolos no mar. Despedimonos da brisa, da melodía e dos aloumiños das meigas. Quixemos recordar sempre esa sensación, sentirnos vivos e ceives. Guiñamosnos os ollos. Iso servíu para gardar na nosa memoria aquel momento, como quen saca unha fotografía que desexa conservar o resto da súa vida.

Amenceu, quentábannos os raios do sol , ulía a mar, a norte e ...


Espertamos.

e ... 

Espertei.

martes, 28 de junio de 2011

Cèst finni

Siempre llega el momento. 

Otro ciclo, otra etapa se cierra. Pero de esta me cuesta un poquito más despedirme, desprenderme. 

Parte de mi estabilidad se queda aquí, en Santiago y repartida en los últimos 3 años. Sabría como explicarlo, pero está de más. Muchos de vosotros me entendeis y sabreis comprender el vacío que siento ahora,  la incertidumbre pensando en ese futuro que me saluda de cerca,  a la vuelta del verano ( y del que por ahora no quiero saber nada). Mente en blanco ...


Todo lo bueno se acaba, pero joder, con lo increíblemente feliz que soy aquí para que cambiarlo ?


Lo que venga? Vendrá cargado de cosas nuevas, seguramente igual de gratificantes que todo lo que he compartido en estos últimos años. Pero da miedo empezar de nuevo. (Taaanto...)

No quiero despedirme de nada. 

No quiero despedirme de vosotros y dejar de vivir como vivimos, todo sea dicho, de puta madre ! 

Los pisos vacíos, la gente se va ... últimos días. Lo estiro al máximo, por si acaso se acaba de verdad y ese futuro está más cerca de lo que pensaba.

Suerte a todos ... Lo mejor está por llegar. 


No lo compartiré con la gran mayoría, sé que es imposible pero espero conservar a algunos "compañeros de viaje " , que ya sabéis lo que me gusta esa expresión y lo que implica para mi .


He aprendido a vivir de otra manera, a compartir mi vida con mucha gente y ahora es dificil compaginarlo con el mundo real.  El descubrir la mejor forma de hacerlo, depende de nosotros.
Paciencia a todos y mucha suerte.



No me puedo despedir sin decir una última vez .. 

 " Que os la pique un pollo" jajajaj    



Arrieritos somos compañeiros y  en el camino, espero que nos encontremos .... 



Lu ( atravesando una crisis existencial post. Ed. Social )   jeje 

Biquiños, moitos!


martes, 26 de abril de 2011

...



Deja de pensar en la vida y dedicate  a vivirla

( me digo ... ) 



Buscando siempre el equilibrio. 
Sin caer en picado, sin volar tan lejos que no sea capaz de volver jamás.

http://www.youtube.com/watch?v=DhRWrf5-XH4

Equilibrio



lunes, 18 de abril de 2011

...

Di la vuelta al contador y lo puse a cero. 

 No imaginas la de nudos que fui deshaciendo ...

lunes, 28 de marzo de 2011

*


 
El mundo no espera a nadie ...

Ya es tiempo.
Aquello que era, ya no existe
.

... Hay que explorar lo inexplorado! Crocc Crocc! Grrrrr!


 Que mi casa se levante también y vuele rodeada de millones de globos ... 

                                                  ...  delirando, a dormir,  algunas cosas no cambian nunca*



( me encanta esta imagen ! ) *
     ...